środa, 5 listopada 2008

Toksyczni ludzie



Czemu?
Świat mój tłuczesz na drobne kawałki,
Wpijają się w ciało
Ku sercu zmierzając
Ranisz
Czemu?
Jesteś pięknym wspomnieniem
Teraz, niczym więcej
Z dawna wyśnionym pragnieniem
Kogoś bliskiego.

Rozumiem
Już taka ma kobieca rola
Rozumieć
I czuć
I nie pozwolić się ranić
Nie płakać
Gdy szczęście do serca puka
Gdy ktoś we mnie przyjaciela szuka
Przyjacielem być
I szczęście smakować
Niewinnie
Garściami
Zapomnieć o tym, co rani

Za lat parę, za kilka dni
Pożałuję
Napiszę list
Którego nie wyślę
Duma mi nie pozwoli
Żal w sercu się zadomowi
Lecz ciebie już dawno nie będzie
Pozostaniesz pięknym wspomnieniem

2 komentarze:

  1. Piękna i treść i forma... :) Troche smutno.

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziękuję, choc ani sytuacja w jakiej go pisałam, ani uczucia, jakie w niego wpisałam nie są pięknymi.

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy komentarz pozostawiony na blogu. Dzięki nim wciąż mam energię by kontynuować pisanie bloga.

Przepis na porażkę

Po kolejnej długiej nieobecności wracam z formą nietypową, choć uprawianą na tym blogu w dawnych czasach. Odesłałam krytyka, który kazał mi ...