L. dobrze by było gdybyś od czasu do czasu mogła się wyłączyć, przestać mnie słuchać, a ja zwyczajnie sobie pomarudzę. Moja kochana jesieni, przyszłaś do mnie dość wcześnie tego roku i dziękuję, że uchroniłaś przed nieznośnymi upałami lata. Śledzę więc chmury snujące nisko nad ziemią i błogosławię deszcz. Czym jest Koło Roku? Nie jestem w stanie nic o nim napisać, czuję, że nie tyle brakuję mi wiedzy, co doświadczenia go gdzieś indziej - spędzenia roku bądź kilku lat na Wyspach, by zobaczyć jak tam jest, jak subtelnie zmieniają się pory roku w innej sferze klimatycznej? Jak żyje się w bliskim sąsiedztwie oceanu? W tej kwestii nie pomoże mi medytacja, google czy wiersze poetów opiewających nasz cudowny świat. Muszę to osobiście przeżyć. Do tego czasu jednak wszystko, co napiszę będzie jedynie doświadczeniami aktualnego stanu rzeczy, a to mi nie wystarcza. Mogłabym rzecz jasna pójść na łatwiznę i nie pisać nic i jest to kwestia co najmniej godna rozważenia. Moją fascynację krajem wielkiego wiatru poszerzyłam w ostatnim czasie również o kino. Nie żałuję. To była dobra decyzja. Ernest Bryll pisał swego czasu, że nasza Zielona Wyspa może być tutaj, obok na nas, na wyciągnięcie ręki. I ja w to nie wątpię i boję się tego, i jest to bodaj mój największy lęk, że to, czego szukam jest tutaj, a podróż tam będzie dla mnie jedynie zawiedzeniem. I jedyną satysfakcją jaką będę z tego miała to recytacja wiersza nad irlandzkim brzegiem.
"Możemy odejść w ciemność, łzy otrzeć lekką ręką..."
Liadan, tak właśnie myślę, że nasza Zielona Wyspa jest tutaj, tam gdzie nasze serce.. :)
OdpowiedzUsuńchoć sama podróż na Zieloną Wyspę też jest w moich planach..
Czyżbyś była na wyspach, a nie w W.?
OdpowiedzUsuńMyślę, że jeśli chce się pisać o Kole Roku to trzeba być blisko natury, gdyż tylko ona obdarza nas spokojem. Miasta są pełne chaosu, w naturze zaś cały czas można odnaleźć to co pradawne, magiczne, odwieczne - swoją duszę.
pozdrawiam serdecznie :)
Myślę, że żeby pisać o Kole trzeba po prostu (choć może wcale nie "po prostu") czuć jego obroty w sobie - w mieście, w lesie, w chaosie i w spokoju. No i jeszcze mieć jakiś sensowny powód, żeby pisać.
OdpowiedzUsuńBo właściwie - po co pisać, chyba lepiej przeżywać. W końcu czy to coś zmieni, że napiszemy jakieś słowa? ;)
Ale to ciekawe, na ile się to wszystko różni w innym klimacie. Tzn. różni się na pewno, przecież u nas przeżywamy nasze Koło Roku, zauważając, świętując te momenty, które u nas się pojawiają, i pewne rzeczy są pewnie zupełnie inne gdzieś gdzie powiedzmy w lutym przychodzi już z wolna wiosna, a nie jak u nas jest najsroższa zima etc.
Nath. nie uwierzę dopóki nie przekonam się na własnej skórze. A i wtedy nic pewnego :)
OdpowiedzUsuńM. z żalem przyznaję, że Koło Roku kręciło się dla mnie inaczej zanim zamieszkałam w Warszawie. Nawet fazy księżyca odczuwałam silniej, ale grunt to się nie dać. Pod tym betonem, tonami asfaltu i chodników jest ziemia i wierzę, że nic nie jest w stanie zagłuszyć jej pieśni, gdy tylko potrafimy słuchać.
Krucza - zgodzę się, że grunt to przeżywanie go w sobie, świadomość jego wpływu na nas samych, jednak tutaj także pojawia się pewna ciekawość, nie tylko po to by napisać o tym ciekawy artykuł (skoro już jest taki pomysł, by nie nazwać tego koniecznością) ale też by sprawdzić jak to o czym teraz czytam w książkach na temat druidyzmu, czy kultury celtyckiej odnosi się do rzeczywistości.
Pozdrawiam Was serdecznie i świątecznie!
No tak - ale w zasadzie Celtowie i na naszych ziemiach mieszkali ;) Więc i "nasze" Koło "jest celtyckie" - tylko jeszcze jakoś nikt o tym książki z tej perspektywy nie napisał :)
OdpowiedzUsuń