jak celtycka plecionka

Niekłamanie – czuję się wspaniale mogąc zagłębiać się w świecie Celtów i przemierzając ścieżki i bezdroża druidyzmu. Wiem, że robię coś, co kocham, co pozwala mi się odnaleźć w tym świecie, co jest moje, własne.
„Życie jest jak celtycka plecionka” i jakże jest cudownie, gdy takie właśnie jest. Musiałam napisać coś, czym może wkrótce się pochwalę, może nie, w każdym razie, by to napisać musiałam sięgnąć do wielu źródeł, nosiłam przy sobie wydrukowane artykuły z netu, i gdy je wyjęłam w chwili wolnej przed spotkaniem w pracy znajoma spytała, co to takiego. Gdy zaczęłam jej opowiadać (jak zwykle nie mogąc znaleźć odpowiednich słów), w jej głosie pojawiło się coś na kształt podziwu. I nie, nie czuję się ponad innymi ze względu na zainteresowanie, ja nawet nie czuję się zbyt wyjątkowa przez to – przez inne cechy charakteru owszem, ale to… Pasja dobra jak każda inna, a że akurat Celtowie… Może dzieło przypadku, może tak miało być. Któż to wiem, któż odgadnie?
Czuję się szczęśliwa przez to, dzięki temu.
I dzięki Keriann, która pewnie nawet nie zdając sobie z tego sprawy, trzyma mnie w pionie ;)

A nowy blog jest owszem, z postami starszymi. Tak nieco późno mi do głowy przyszło, że adres tamtego był nieco… dwuznaczny. Bo któż dziś wie, kim była Tacida?
Jeszcze tu trochę muszę popracować, szczególnie nad linkami (szczerze powiedziawszy często mi samej się przydają :)) i będzie pięknie. Zobaczycie.

A wkrótce Mabon, i odwiedziny w domu. Rośnie we mnie szczęście, wkrótce wybuchnie, więc będę tańczyła pośród drzew. Teraz zabieram się za malowanie =)

Pozdrawiam Was Serdecznie!