czwartek, 30 października 2008

To Mother Earth

Brak mi lasu. Już tak dawno nie spacerowałam pomiędzy brzozami, tak dawno nie tuliłam się do ich białej kory. Tak mi tego teraz brak. Wiatr we włosach, krople ciepłego jak na koniec października deszczu, szum ostatnich liści w koronach drzew. Tylko tyle ze szczegółów, które udało mi się zapamiętać, zobaczyć wracając do domu z przystanku autobusowego. I tęsknota do wolności, do chwil, gdy można iść przed siebie myśląc o wszystkim jednocześnie.

To nie tylko czas Samhain’u. To samo czułam przed tygodniem, siedząc na ławce nad zalewem. Świeciło słońce, wiatr poruszał falami na wodzie, dookoła jesienne liście. I bliska sercu osoba obok. Tak szybko płynie czas. Niedawno wszak Mabon świętowałam, już Samhain. I tyle zmian w moim życiu, choć ciągle czuję się szczęśliwa – to świadomość posiadania przyjaciół.

W sobotę Samhain. To, co czułam w tamtym roku jest historią. W tym mam pełne prawo poczuć to samo – będzie to swoisty powrót do domu po długiej nieobecności, z nowym bagażem doświadczeń. Dziękuję za to, że mam muzykę relaksacyjną, że mam możliwość medytacji, relaksacji by zagłuszyć wszelkie niepokoje serca, złe samopoczucia. Dziękuję za wiarę i siłę, jaką z niej mogę czerpać, za ciągłe poczucie tego, że jesteś obok mnie. Dziękuję za wiele rzeczy, których nie sposób wymienić.

wtorek, 28 października 2008

W słabym ciele silny duch

Jedno z tych uczuć, których stanowczo nienawidzę. Słabość względem drugiego człowieka. Taniec z mężczyzną, którego widzisz po raz pierwszy w życiu i znasz jedynie jego imię, a do tego jest od ciebie dwa razy silniejszy nie jest przyjemny. Uczucie zagubienia również miłe nie jest, gdy każą ci tańczyć coś, czego nigdy wcześniej nie tańczyłaś. Szczerze mam dość, ale nie zrezygnuję, tak łatwo się nie dam. Zastanawiam się jedynie, w jakim stopniu robię to dla siebie, a w jakim dla Franka.
Stwierdzić muszę także, że dzieje się ze mną coś niepokojącego. To, co robię jest dla mnie samej niepojęte. A gdy zadaję sobie pytanie: po co to wszystko, odpowiedź mnie przeraża. Przeraża mnie jednokierunkowość mojego myślenia, jeden cel, do którego wszystkie moje myśli i czyny zarazem zmierzają, nie w pełni świadomie.
Czy chcę poczuć się w czyimś władaniu?
Co to miało być za pytanie? To, że chcę wiedzieć, czego ode mnie chcesz, czego oczekujesz i za kogo mnie uważasz, nie znaczy, że musi to dla mnie mieć jakieś strasznie ważne znaczenie. Chcę wiedzieć, co sama z tym zrobię - to już moja tajemnica, jedna z tych myśli, które zmierzają w jednym i tym samym kierunku.
W tym momencie czuję się jak hazardzistka. Albo wszystko wygram, albo przegram. Bez znaczenia na wynik, gra jest z pewnością niebezpieczna, to jak kroczenie nad przepaścią. Najważniejsze jednak, że przynajmniej dla mnie jest to czysta gra, żadnego z nich nie okłamałam, żadnemu nic nie obiecywałam, nie zrobiłam nic takiego bym miała mieć wyrzuty sumienia.
Ale, ale… od kiedy mi zależy na czystym sumieniu? Powiedzmy, więc, że to Daimonion.

Ja się nie gniewam
Noce przepłakane licząc
Szczęście zmywam
I nas
Już nie tak samych

Pewnego dnia odkryjesz
Chłodem list napisany
I to, że świat wciąż ten sam
choć bez nas już
Już nie tak samych

Iluzoryczna pustka
Rozgości się w twoim domu
Przeze chwilę jej na to pozwolisz
Lecz ciągle ten sam
Zapomnisz
O nas sobie nieznanych


(Przed rozstaniem, biblioteka szkolna, 27 X ’08)

niedziela, 26 października 2008

Już nigdy

Morze. Fale unoszą myśli, uczucia, wspomnienia daleko, daleko od brzegu. Spokojny sen, bo wieczny. Ten, na który się czeka z lękiem w sercu, bo któż wie dokąd człowieka zaprowadzi? Chodź, podaj mi swoją dłoń, wsiądź do mej łodzi, niech fale uniosą i nas do miejsca, z którego się nie wraca.

Boisz się i po cóż? Rozłóż skrzydła, zaufaj. Ona wie lepiej, Ona cię prowadzi, uwierz. Nie mi, Jej.
Skalisty brzeg, srebrzysta mgła, cisza i ja. I tylko my, w niej, a ona w nas. Jak dawniej, jak za dawnych dobrych dni. Tak lepiej, chodź, nic nie mów, milcz.

Tylko urywki słów myśli, inne fale zabrały daleko, daleko. Już nie wrócą nam, już nie do nas należą. Odbiją się echem od szklanych skał, rozbiją na kawałki i już nie wrócą, nie te same. Tak będzie lepiej. Nowy wymiar i my nowi. Narodzeni z miłości, z nadziei, ze światła odwiecznego, które płonie a płonąc życie daje, w siłę uzbraja i wysyła w podróż. Więc w drogę nam, czasu nie marnujemy, wyruszamy. W samotne podróże, po szlakach nieznanych, niebezpiecznych, nowych. Czasami tylko drogi nam się przetną, staniemy wtedy patrząc sobie w oczy, z pytaniem: jak to możliwe? I już nigdy o sobie nie zapomnimy, już nigdy nie pokochamy tak, jak kochaliśmy dawniej. Już nigdy nie pokochamy, jeżeli się nie spotkamy, jeżeli nie zobaczymy. Już nigdy.

Sny pojawiają się z pierwszymi mroźnymi nocami. Ciągle te same, tkają obraz twój w mej pamięci, z promieni księżyca, blasku gwiazd i muzyki, drgań nut w moim głosie. Podarowaliśmy sobie najpiękniejsze chwile, dzięki którym zapomniałam, że bycie z Tobą nie jest jedynie złudzeniem. Nie zapomnę. Nigdy. Już nigdy.

Przepis na porażkę

Po kolejnej długiej nieobecności wracam z formą nietypową, choć uprawianą na tym blogu w dawnych czasach. Odesłałam krytyka, który kazał mi ...